Өзегімді өртенген

Өшіре алмай, тас бұлақ,

Сенің тастай суыңа

Жүрегімді лақтырам...

Жұлдыз тамып, бір-бір үміт сөнеді.

...Көк жүзіне қарамайды ел енді...

Сен аспанды көре алмай қалды деп,

Асфальттардан аршып алғым келеді...

Жерім менің...

Ой – дауа деуші ед.

Сорларым – ойдан.

Ой – даушы...

Бір асау ойға бір абыз ойым бұғаушы.

Мақпал-ау, сен ғой ғасырлық төзімдеріңмен

Ақ кеме күткен жолаушы,

Ақ кеме күткен жолаушы!

Балалықтың елесін мәпелегін,  

Есейгем жоқ. Мәңгіге бөпең едім.  

Жүрегімді орап ап орамалға,  

Мен өзіңе қайтадан әкелемін,  

Туған үй!